Nederlands en de buitenlandse expedities 

Er kwam na een paar jaar dansen toch wat onvrede dat we dansen uit allerlei buitenlanden deden, met een overmaat aan Israëlisch en Balkan, zodat er twee jaar lang gelobbyd is om iets steviger aan Nederlands te doen, het commentaar van “bevoegde” zijde was steeds: “dat vinden de dansers niet zo leuk”. Na die twee jaar lobbyen en een noodkreet van Hans in de Rommelpot waren er echter 6 mannen en 12 vrouwen (halverwege een optreden: verse vrouwen…) die het wel zagen zitten en kon er in november 1986 een Nederlandse groep gestart worden. Riekje, als leidster, had als hobby het verzamelen van Nederlandse traditionele mutsen en dat leidde ertoe, dat elk koppel een complete klederdracht ging opzoeken. Zo groeide er een groep die optredens kon verzorgen in authentieke klederdrachten.

De groep werd elke week begeleid door een paar enthousiaste jonge muzikanten, Arend en Trudy die in Eindhoven woonden en geen eigen vervoer hadden. Ook dat was geen probleem, twee man haalden en brachten hen elke week van huis naar les en terug. Begin 1989 kwam er een vraag via iemand uit Deurne voor een festival in Portugal, men zocht een dansgroep die Nederlandse dansen konden laten zien in authentieke klederdrachten en met levende muziek. Dit werd als goeie grap in de groep gebracht en na enig gelach ontstond er een stemming van, misschien toch wel een leuk idee. We hebben toen eens gekeken of dat met toen populaire ”campingvluchten” mogelijk was (Ryan Air bestond nog niet) en er bleek dat we voor Hfl 500,-/man heen en terug konden. Zo kwamen we in 1989 voor het eerst terecht op een heus internationaal dansfestival. Dit smaakte naar meer. Omdat  dansen in een zuidelijk land tijdens een hittegolf wel wat veel gevraagd was, is men na thuiskomst begonnen met het maken van danskostuums. Naar authentiek model maar veel luchtiger, zo ontstonden er dankzij veel noeste arbeid van vooral de dansdames, kostuums uit achtereenvolgens Urk, Arnemuiden (daags en opknap) en later Brabants. De muzikale begeleiding tijdens optredens werd toen steeds verzorgd door de muziekgroep van Arend (accordeon en viool) en Trudy (klarinet) “Ratjetoe” waar naast die twee ook Jos (accordeon) en Toon (contrabas) in speelden. Na het overlijden van Toon kwam Cees Wolvekamp daarvoor in de plaats. 

De groep werd al snel omgedoopt tot de ‘demogroep’ en door Riekje geleid tot circa 1997. Daarna heeft de groep tot het opheffen eind 2019 onder leiding gestaan van Els Roemer. Ter ontlasting van het bestuur van het vele werk dat specifiek voor de demogroep moest worden gedaan is er ook een Nederlandse commissie geweest die deze taken op zich nam. Na Portugal zijn er vele optredens geweest, soms in ruil met optredens van buitenlandse groepen tijdens de eigen festivals, zoals in Tsjechië in 1990 en 1997, Polen 1992, België (3x), Spanje (1x) en Hongarije (1x). Maar ook los daarvan in Frankrijk (Marville, Sierck-les-Bains en Amnéville 2x), Duitsland (1x), België (Schoten, Edegem 2x, Brussel, Dendermonde), Luxemburg (Greiveldange en Hoffelt) en vele in Nederland op festivals (IJmuiden, Nijmegen, Bergeijk, Elburg, Warffum) en nog meer in het verzorgingshuizen, braderieën en Zonnebloemcircuit. Bij optredens in de verzorgingshuizen werd er niet alleen gedanst, met de collectie authentieke drachten (privé-eigendom van de dansers) werden kostuumpresentaties gegeven en met de ouderen gezongen uit een zelfgemaakte liederen map met oud Nederlandse liedjes. We hebben ook nog wel uitnodigingen gekregen waar we na rijp beraad niet op in gegaan zijn, zoals Irkoetsk in Rusland en later Japan, maar Irkoetsk onden we met Aeroflot te gevaarlijk en Japan was te veeleisend. Na het vertrek van het orkest Ratjetoe is er bij optredens altijd begeleiding geweest van orkestjes meestal onder leiding van Frans van Meel die hier ingerold was vanwege zijn activiteiten bij de Maroesjka volksmuziekgroep. De laatste jaren telde de groep nog maar 8 dansers, gelukkig nog steeds even veel mannen als vrouwen, en werd er niet meer opgetreden.   

  Buiten dat de verzorgingshuizen steeds minder budget kregen voor recreatie werd de groep door het kleine aantal dansers te kwetsbaar om nog bindende afspraken te kunnen maken. Maar eens in de twee weken alleen maar dansen voor het eigen plezier was ook heel leuk. Na de stop ziet de groep elkaar nog regelmatig met o.a. het Nieuwjaars etentje.

N.B. De verhalen waarnaar doorgelinkt kan worden zijn voor een groot deel geschreven door twee ouwe mannen die uit hun geheugen schrijven over zaken die tot 30 jaar geleden speelden, staat er iets in waarvan je zegt: dit klopt niet, laat dat dan even weten.

Deze foto's en die in de bijlages zijn in hoofdzaak van Marianne Dummer en Cees Wolvekamp.